Al jaren kom ik in het Kathmandu Guest House in Kathmandu. Het is niet het meest luxueuze hotel, maar het is wel een plaats waar je werkelijk iedereen van over de wereld tegen komt. En in het centrum van de levendige wijk Thamel is het een uitstekende uitvalsbasis voor allerlei tochten en tripjes. Gezien de verscheidenheid aan mensen, is het Kathmandu Guesthouse een aboslute aanrader voor een verblijf in Nepal. Je komt er altijd interessante en aparte mensen tegen die altijd wel weer een verhaal hebben. En dat maakt het voor mij zo bijzonder.
Op een morgen bleek het nogal vol bezet te te zijn aan het ontbijt. De tafeltjes die buiten staan opgesteld waren praktisch allemaal bezet. We konden dan ook nergens zitten totdat iemand ons aan zijn tafel node. Onze “gastheer” bleek een amerikaan te zijn; een zeer imponerende persoon te zijn, die er uitzag als een soort Indiana Jones; compleet met een grote leren zweep en een grote leren hoed.
Onze tafelgenoot bleek in zijn eentje een wereldreis te voet te maken en hij had er al een heel stukje opzitten. Hij had al van alles meegemaakt. In India had hij zelfs zijn grote zweep moeten gebruiken om rovers van zijn lijf te houden. Hij zou zijn weg vervolgen naar Llasa en van daaruit dwars door China naar Beijing gaan. Vervolgens zou hij naar Tokyo gaan en na een tocht door Japan zijn reis vervolgen naar Australië.
De man zat vol verhalen en het was een geweldig ontbijt. We hebben een paar uur zitten praten. Want als het je niet kan schelen waar je bent kun je niet alleen niet verdwalen, maar dan maakt tijd ook niet meer zo veel uit. Je hebt dan in ieder geval de gelegenheid om tijd te geven aan het onverwachte. Het onverwachte wat het leven boeiend maakt. But anyway, de man heette iets met Hawk en ik heb zojuist ook gezien dat zijn website www.hawkwalk.com over de “Walk of the Hawk” nog bestaat. Met een mooie titel: “welcome to my dream” waarin hij vertelt over “Places I've been, people I've met, things I've seen ...” en besluit met “Thanks for the memories” . Prachtig toch ! Op het moment dat ik hem sprak, verwachtte hij over ongeveer 2 jaar terug te zijn in Amerika. En dan was hij van plan om met de motor de transamerican highway af te rijden van Alaska naar de punt van Zuid Amerika. Een niet gering avontuur voor iemand die nota bene 78 bleek te zijn. Helemaal geweldig en inspirerend, dat er nog zulke mensen zijn.
Peter Tersteeg
Peter Tersteeg