Ontmoeting met een andere wereld
16-12-2011 14:42
Het was mijn verjaardag. Het KNMI had voorspeld dat het glad zou zijn. Om op tijd op een afspraak te zijn vertrok ik extra vroeg. Helaas kon ik onderweg geen file vinden waar ik in kon staan. Ik was dan ook ruim 15 uur te vroeg was bij mijn afspraak.
Aan de overkant was een McDonald's. Op dit vroege tijdstip was ik de enige gast. Ik werd welkom geheten door een man van rond de 50. Het voelde gastvrij. Niet McDonald’s. Hij paste niet in deze omgeving. Wij raakten aan de praat. Ik vroeg hem of hij de filiaalhouder was. Dat bleek hij niet te zijn. Hij was een gewone werknemer, zei hij. “Kun je daar dan van rond komen”, vroeg ik verbaasd. “Ik zat in onroerend goed, maar ben mijn baan kwijtgeraakt door de recessie”. “En”, zei hij, “je moet toch wat”.
Vijf minuten later werd ik weer eens geconfronteerd met de ongeëvenaarde klantvriendelijkheid van de een ziekenhuis. Het Zaans Medische Centrum. Ik had een afspraak en moest wachten bij een loket met een secretaresse waar ik mij moest melden. Er stonden meer mensen voor mij te wachten. Naast me stond een open kast. Daarin zag ik een grappig beeldje van een arts. Ik probeerde het onderschrift te lezen. De secretaresse zei bits: “meneer, willu niet in die kast kijken. Daar liggen medische dossiers “. Ik was verbaasd en werd vervolgens inwendig boos. Ik reageerde met de opmerking: “mevrouw, dat was mij volstrekt niet opgevallen en als dat dan zo vertrouwelijk is waarom staat die kast dan eigenlijk open?” Ik dacht takkenwijf, ik zou nu een klacht tegen je moeten indienen omdat je zo klakkeloos met vertrouwelijke info omgaat door zomaar deuren open te laten staan. En dan bekruipt je het gebruikelijke "laat maar" en gaan we weer verder zoals het is. Takkenwijf, dacht ik nog. Het toch wel iets vriendelijker gekund, takkenwijf, dacht ik met de intonatie van Youp van ’t Hek. Vroeg me overigens nog wel af of ik naar de kalender mocht kijken die aan de muur hing. Heb het naar niet gewaagd.
Even bekroop mij de gedachte wat zou het goed zijn als die meneer van McDonald's hier zou zitten. Hij zou hier meer kunnen betekenen, zou het minder druk hebben en zou misschien ook meer verdienen. Maar ik denk niet dat hij gelukkig zou zijn in zo'n klantonvriendelijke omgeving. In het ziekenhuis hing een dit schilderij van Jan Worst. Ik verzin het niet. Misschien is er iemand in het ziekenhuis die zich realiseert dat er twee werelden zijn. Is er toch nog hoop op klantvriendelijkheid in een ziekenhuis.
Peter Tersteeg
Het was mijn verjaardag. Het KNMI had voorspeld dat het glad zou zijn. Om op tijd op een afspraak te zijn vertrok ik extra vroeg. Helaas kon ik onderweg geen file vinden waar ik in kon staan. Ik was dan ook ruim 15 uur te vroeg was bij mijn afspraak. Aan de overkant was een McDonald's. Op dit vroege tijdstip was ik de enige gast. Ik werd welkom geheten door een man van rond de 50. Het voelde gastvrij. Niet McDonald’s. Hij paste niet in deze omgeving. Wij raakten aan de praat. Ik vroeg hem of hij de filiaalhouder was. Dat bleek hij niet te zijn. Hij was een gewone werknemer, zei hij. “Kun je daar dan van rond komen”, vroeg ik verbaasd. “Ik zat in onroerend goed, maar ben mijn baan kwijtgeraakt door de recessie”. “En”, zei hij, “je moet toch wat”.
Vijf minuten later werd ik weer eens geconfronteerd met de ongeëvenaarde klantvriendelijkheid van de een ziekenhuis. Het Zaans Medische Centrum. Ik had een afspraak en moest wachten bij een loket met een secretaresse waar ik mij moest melden. Er stonden meer mensen voor mij te wachten. Naast me stond een open kast. Daarin zag ik een grappig beeldje van een arts. Ik probeerde het onderschrift te lezen. De secretaresse zei bits: “meneer, willu niet in die kast kijken. Daar liggen medische dossiers “. Ik was verbaasd en werd vervolgens inwendig boos. Ik reageerde met de opmerking: “mevrouw, dat was mij volstrekt niet opgevallen en als dat dan zo vertrouwelijk is waarom staat die kast dan eigenlijk open?” Ik dacht takkenwijf, ik zou nu een klacht tegen je moeten indienen omdat je zo klakkeloos met vertrouwelijke info omgaat door zomaar deuren open te laten staan. En dan bekruipt je het gebruikelijke "laat maar" en gaan we weer verder zoals het is. Takkenwijf, dacht ik nog. Het toch wel iets vriendelijker gekund, takkenwijf, dacht ik met de intonatie van Youp van ’t Hek. Vroeg me overigens nog wel af of ik naar de kalender mocht kijken die aan de muur hing. Heb het naar niet gewaagd.
Even bekroop mij de gedachte wat zou het goed zijn als die meneer van McDonald's hier zou zitten. Hij zou hier meer kunnen betekenen, zou het minder druk hebben en zou misschien ook meer verdienen. Maar ik denk niet dat hij gelukkig zou zijn in zo'n klantonvriendelijke omgeving. In het ziekenhuis hing een dit schilderij van Jan Worst. Ik verzin het niet. Misschien is er iemand in het ziekenhuis die zich realiseert dat er twee werelden zijn. Is er toch nog hoop op klantvriendelijkheid in een ziekenhuis.
Peter Tersteeg